Dit is het verhaal over mij, van mij hoe ik besloot het leven niet langer meer te lijden, maar te leiden. Let´s do this, zet je schrap!

Chronisch ziek

Al heel mijn leven ben ik chronisch ziek, 2 vormen van reuma: de beruchte ‘fybromyalgie’ (op mijn 15e) en ‘Ziekte van Bechterew’ (op mijn 28e).
Al jong genoeg leerde ik dat ik daar zelf een manier in mocht vinden om ermee om te gaan. Niet omdat mijn ouders het ontkenden, er waren andere, grotere zorgen waar zij zich om moesten bekommeren: mijn ernstig zieke broer.

Hij overleefde na jaren van strijden en lijden. Maar later volgde de strijd van mijn ernstig zieke moeder. Zij overleefde het niet. Na een nare, oneerlijke en bizarre strijd overleed ze op de 1e verjaardag van haar 1e kleinzoon, mijn zoon.

Dit lijden binnen het gezin van een glimp van het patroon in mijn leven: ziekte, beter worden, leed, overlijden. En ik leed ook, heel erg, maar er was geen ruimte voor…
Zoals ik me destijds dus op een laatste plek zette, dat leek dan ook een patroon te worden op mijn levenspad.
Er leek meer pech dan geluk ik mijn leven te komen. 

Al had ik geen slechte jeugd, achteraf was het zenuwslopend op sommige momenten. Veel slikken, veel op de achtergrond, veel voor lief nemen, met af een toe en explosie aan emotie.

“Explosie aan emotie”

Trauma 1, 2, 3…

Meerdere trauma’s vormden een behoorlijk minderwaardigheidscomplex door terugkerende donkere stormen die over en door mij heen raasden. Dat ook uitte zich in mijn lijf: energieverlies, somberheid, spierpijn, ontstekingen, moe, moe en nog eens moe. Uitgeput moe!

Een enigszins narcistische ex- partner maakte het er niet beter op. Hij werd de vader van mijn oudste 2 kinderen, maar de relatie was zeer gespannen. Ook dit uitte zich in te veel ellende in mijn lijf. En laat ik eerlijk zijn, gezelliger werd ik er ook niet op…

Tot overmaat van ramp werd onze dochter (’09) geboren met ernstige longproblemen. Hé, daar heb je het patroon van ziekte en lijden weer…
Oef, wat was dat pittig.
Helemaal door het gevoel er alleen voor te staan. Ik was ziek, mijn lijf was ziek, maar ik gunde mijn dochter alle zorg die zij nodig had. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Opname hier, opname daar. Schrik van leven hier, schrik van mijn leven daar. Jeminee, wat was het eng. 
En vermoeiend, voor het hele gezin. 

Mijn oudste zoon (’06) was er ook nog. De aandacht verdelen tussen alles wat speelde, dat was pittig. 

Het lampje ging aan

Het lampje ging pas een paar jaar later branden dat mijn ex- partner en ik eigenlijk niet zo best bij elkaar pasten. Ik als hoogsensitieve, hij als narcistisch persoon. Het was een hele nare onderdrukkende relatie, waar ik tot de dag van vandaag nog enige FASCINERENDE uitdagingen in ervaar.
Het gaf mij erg het gevoel dat ik niet meetelde. Ik was aanwezig maar ik werd soms letterlijk niet gezien, gewoonweg genegeerd, zelfs al stond ik voor zijn neus.

Na 7 jaar scheidden onze wegen tot zover dat lukte, hij blijft immers de vader van m’n kids.

Dit alles bij elkaar opgeteld: mijn onzekerheid + minderwaardigheidscomplex + onbetrouwbaar lijf + de zorg voor alles en iedereen om mij heen = vormden zich tot enorm trauma en gedoe in mijn lijf.

“Gedoe is pas gedoe, wanneer je er gedoe van maakt”3

Frank Schurink

Ik was op

Vertrouwen was moeilijk voor mij, maar geloven in mijzelf nog moeilijker, want wat deed ik er eigenlijk toe? Ik stond altijd ‘veilig’ op de achtergrond. Al voelde het vanuit mijn jeugd alsof ik bestemd was voor iets groters. Alsof het niet mijn plek was om mij zo klein, machteloos en hulpeloos te blijven voelen.
Door mijn jeugd heen, voor het gezin waarin ik opgroeide tot in het gezin wat ik later zelf vormde, knokte ik dag in dag uit.
Om mijn kinderen het geluk te laten voelen en om zich welkom te voelen in dit leven, om zich gezien te voelen, ook na de vreselijk nare en bijna onmenselijke scheiding die er tussen kwam met de vader van mijn oudste 2 kinderen.

“Ik streed als een leeuwin die haar welpen beschermde”

Alsnog vocht en ik knokte zo hard, om mijn kinderen het leven proberen te bieden dat ze verdienden. Er was me heel wat ontnomen en zoveel had ik al niet, maar ik streed als een leeuwin die haar welpen beschermde. Al was ik moe, zo moe.

Opgeven staat niet in mijn woordenboek

Ik was iemand die niet snel opgaf en niet snel geloofde in het negatieve. Ik vocht, knokte en ging dag in dag uit de strijd aan met mijzelf en alle uitdagingen daaromheen. Strijd op het lichamelijke stuk, strijd op het mentale stuk. Er volgden meerdere burn-outs, omdat ik niet wilde toegeven aan mijn uitdagingen, mijn ziektes, mijn reuma, zelfs het nare ongeluk wat er nog even tussendoor vloog in 2014. Al werd ik op een zebrapad geschept door een auto, zelfs toen probeerde ik nog op te staan.

“Vallen, opstaan, kroontje rechtzetten en weer doorgaan”

Ik geloofde niet in opgeven en niet in eindes. Ik geloofde in doorgaan en nieuwe beginnen.

Nu is het mijn tijd

Op een bepaald punt besloot ik dat het echt MIJN TIJD zou worden. En dat kon ook met een fantastische nieuwe partner naast me (sinds ’14), dus dat moest dat lukken.
Hij gaf mij de ruimte mijn dromen te verwezenlijken: mijn business van de grond krijgen vanuit mijn passie om anderen te helpen daar waar ze zich hulpeloos voelden. Daar waar de ze (bijna) de grond raakten en ze hand aangeboden konden krijgen van iemand die ze helpt opstaan.
Ik was en ben zoveel beter in het adviseren van en het luisteren naar anderen, dan dat ik de handvaten van mijzelf aannam. Iets met: ‘te streng zijn voor jezelf’.

Het voelde geweldig om mijn dromen tot uiting te brengen en eindelijk ook mijzelf voorop te kunnen zetten. Mijn dromen kwamen voorzichtig uit, maar de nachtmerries vlogen steeds weer tussendoor. Alle inhoud hiervan kan en wil ik hier niet delen, laten we het ergens nog gezellig en inspirerend houden ;), maar het was veel… Te veel en te verwarrend voor wat een persoon kan dragen eigenlijk.

Onzichtbare ziektes

Maar ik ging door! Mijn strijd ging door. Dat terwijl mijn lijf steeds zieker en zwakker werd van de strijd. Door mijn kennelijk goede genen was het niet af te lezen aan mij, de zogenaamde ‘onzichtbare ziektes‘. En dat leidde tot zoveel onbegrip van mensen dichtbij en verder erg. En zo empathisch als ik ben, ik begreep het dat het niet te begrijpen was wat er in zo’n mensje moest omgaan, wat zo’n mens moest dragen en dan nog überhaupt: hoe dan?!
Dus de focus legde ik maar al te graag op de ander. Laat mij maar gaan, het is oké. Ik tel niet mee…

Mijn strijd in het doorgaan en knokken in dit leven leidde ertoe dat mijn bedrijf in virtuele ondersteuning in no time op volle toeren liep. Het plan was dan ook dat ik in april 2020 minder zou gaan werken en in september datzelfde jaar, misschien wel ‘mijn baas kon ontslaan’.

Rotte kers op de taart

Weet je nog die nachtmerries die mijn leven bleven binnendringen? Hier is er nog één:

Mijn bedrijf liep goed. In slechts enkele maanden verdiende ik 2,5 keer zoveel als wat ik bij mijn werkgever in loondienst verdiende. Ik was zelfverzekerd, niets kon mij omver krijgen… totdat ik half 2020 geopereerd werd aan een kennelijke geknapte blindedarmontsteking (waarvoor ik niet eens naar de huisarts ging. Ik kwam voor iets anders #hogepijntolerantie). 

Maar dat was niet alles. Nee, in september 2020 kwam die 3e burn-out weer om de hoek kijken. Ik was op, kapot en kon niet meer nadenken. De balans die ik begin dat jaar vond in mijn business, mijn werk en mijn lijf, dat was weg. Onderuit gehaald door de operatie en dan te bedenken dat ik terwijl de narcose nog aan het uitwerken was, ik gewoon doorknalde met alles…

Maar de rotte kers op de taart kondigde zich later dat jaar aan. Net toen ik eigenlijk weer tot mijzelf was gekomen. De rust weer terug vond, de balans er weer langzaam in kreeg: COVID. Dat werd een strijd van leven op dood, met als gevolg een achteruitgang op m’n algehele gezondheid. Dat waar ik zo van droomde viel dus opnieuw in duigen: niet alleen mijn bedrijf en de wens om mijn werkgever te kunnen ontslaan, niet alleen de financiële onafhankelijkheid voor mijn gezin, meer tijd en vrijheid met mijn gezin, maar voornamelijk: mijn leven.

Lijden met een lange IJ

Het ‘lijden met een lange IJ’ bleef in stand. En toch bleef ik er altijd zijn voor anderen, want ik luister, voel en inspireer. Ik denk in kansen en oplossingen, niet in wat niet kan. En ik sta nu eenmaal graag klaar voor de ander. Stiekem zodat ik me niet bezig hoef te houden met mijzelf, dat wel.
Anderen helpen hun beren te knuffelen, dat was altijd mijn ding al geweest, maar voor mijzelf… dat was een ander verhaal.
Het is een strijd en ik was moe. Zo moe, zo op, mijn lijf wilde letterlijk niet meer met mij meewerken. Het zegt als het ware; ‘Doe het zelf maar’, alsof zelfs mijn eigen lijf mij niet ziet staan en niet waardeert dat ik voor haar zorg.

Alsnog was dit mijn denkwijze: ‘Ik ben nog altijd moe, maar mijn strijd is nog lang niet over. Ik zal er komen. Ik zal mijn leven nog gaan leiden (met een korte ei)’.

Als het niet gaat, zoals het moet, 
dan moet het maar zoals het gaat. 

A winner never quits

Dit alles doorstaan kan ik niet altijd zonder hulp. Ik ben nooit te trots geweest om de nodige hulp op te zoeken of te accepteren. Dan kan ook gewoon niet. Als de middelen er zijn, waarom zou je het dan negeren?
Naast de hulplijnen in de zorg, vond ik ook altijd mijn ondersteuning in dergelijke cursussen en opleidingen.
Zo was de cursus ‘Lifecoach’ zeer inspirerend en de opleiding ‘NLP Practitioner’ zeer fascinerend. In de laatst genoemde opleiding heb ik zoveel (h)erkenning ervaren.
Al kon ik er niet live bij zijn, heb ik de opleiding via een livestream kunnen volgen en ben ik geslaagd. En dat ging niet vanzelf.

Begin dit jaar leek het allemaal eindelijk de goede kant op te gaan. Na een pittig revalidatie traject naar aanleiding van long Covid. Toch gebeurde er weer iets geks. Mijn lijf begon tegen te stribbelen, tot zelfs het uitvallen van een groot deel van mijn lijf.

Op het ergste punt kon ik niet meer staan, lopen, zitten of zelfs praten. Eng!
Wat dit nu was? Tja, daar heb je haar weer met haar ‘diagnose kwartet’: ziekte van Lyme. Zwaar kak!

Dit was voor mij geen reden om weer alles naast me neer te leggen. Een aantal weken was het zeer zwaar, ik kon mijn nek niet overeind houden, of een zinnig woord uitspreken. En slapen was een dagbezigheid, zo’n beetje.

Vraag me niet hoe, maar de NLP opleiding heb ik gehaald, terwijl ik in één van de grootste ‘battles’ van mijn leven zat, tot nu toe.

Dit is mijn verhaal

Ik breng mijn verhaal, mijn reis, mee tot ver in de wereld zodat ik anderen met soortgelijke uitdagingen kan inspireren, want je bent niet alleen. Niemand is alleen. En dat zal ik doen door te helpen hun weg terug te vinden naar hun wil. Daarvoor mag ook ik spreken over hoe het mij heeft gebracht daar waar ik nu sta, ondanks alle FASCINERENDE uitdagingen die op mijn pad zijn gekomen en blijven komen.

Want dat is mijn droom:

Stoppen met het leven lijden met een lange IJ en starten met het leven leiden met een korte EI.

Ik droom ervan om mijn droom te verwezenlijken om met mijn kleine formaat a 1.65 een net zo’n krachtige stem te gebruiken als Tony Robbins en net zulke inspirerende woorden verder te brengen als de ‘Change’ van Obama, om daarmee tal van mensen toch verder te brengen. Want daar waar ze erin geloven niet meer verder te kunnen, zoals ook ik heb ervaren, daar help ik ze verder.

Want echt waar een wil is, is absoluut een weg. En daar weet ik alles van!

 

 

 

De fysieke cheerleader is niet meer, de mentale cheerleader is on her way back!

Ooit danste ik op hoog niveau en had ik het lijf van een afgetrainde cheerleader. Ik sportte ooit 3 tot 4 keer in de week en was afhankelijk van niemand… Die tijd is nu al veel te lang voorbij. Het universum had een andere route voor mij in petto.

“Laat mij de cheerleader in jou weer terug helpen vinden”

Transformatiecoach Laura

Soms zit er niets anders op dan de hulp(middelen) aanvaarden om verder te komen in jouw proces. Niets gaat zoals je van tevoren hebt bedacht. En als dat inderdaad het geval is, bedenk dan een manier hoe het wel voor je gaat. Geef nooit op en: “Never be ashamed, it is what it is”
Het leven bestaat nu eenmaal uit: ‘Vallen, opstaan en weer doorgaan’

---